Napisane .
Paradise znaczy Raj
... Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju ... Łuk 23,42
Jeżeli chcemy podejść rozsądnie do tematyki Raju to na dobrą sprawę musimy przyznać, że tak naprawdę to w ogóle nie wiemy o jakim Raju jest w Biblii mowa. W zasadzie wszystko co słyszymy na ten temat to jedynie interpretacja księgi Rodzaju, gdzie każdy robi to na swój sposób. Jeden tłumaczy Biblię literalnie, natomiast inny alegoryzuje i upiera się przy tym, że jest to jedyna słuszna droga do zrozumienia tego i innych zagadnień z dziedziny duchowości. Podobnie gnostycyzm ma swoją opowieść o raju, która może być dla Ciebie nie odpowiednia. Jeśli pomimo tego przeczytasz do końca ten artykuł, to dowiesz się kilka znaczących informacji, które pozwolą Ci się zastanowić na głębszym znaczeniem Raju, o którym nauka gdzieś została zatracona.
A zatem wzmiankę o Raju znajdziemy już w samych ewangeliach, ale ona w zasadzie nie wyjaśnia nam niczego. Niemniej dla dociekliwych mam pewien ślad, który być może zbliża nas do rozwikłania tej zagadki, ale nigdy nie będziemy mieli pewności jaką byśmy chcieli w tej materii. I tak jeśli pójdziemy tropem niejako okrężnym, to powinniśmy zwrócić uwagę na fakt, że w języku łacińskim Raj nosi miano "paradisus" - ogród szczęśliwości. Mało kto wie, że owo łacińskie słowo wywodzi się wprost ze staroirańskiego słowa "pairidaeza", zrodzonego ze zbitki dwóch słów: Pairi (ogród) oraz Daeza (jednostkowa jaźń, irańska aeza - odpowiednik greckiej pneumy). Tak więc "pairidaeza" występuje już w Aweście jako niebiański ogród, elizjum Irańczyków oraz przestrzeń w zaświatach przeznaczona dla zmarłych. Prorok Zoroaster "pairidaezą" nazywał miejsce pobytu ludzi sprawiedliwych i bogobojnych. Wiara ta później znalazła swoje odzwierciedlenie w gnozie manichejskiej, a obecnie w islamie.
Wiele więc wskazuje na to, że Chrystus miał na myśli taki ogród szczęśliwości, kiedy zwracał się do łotra na krzyżu. Fakt ten jest jednym ze sztandarowych dowodów (obok ewangelii dzieciństwa), że wpływ na wyobrażenia o raju w ówczesnych czasach wywarły idee Iranu. Jednak w przeciwieństwie do irańskich wyobrażeń Biblia umiejscawia rajski ogród nie tyle w zaświatach, co na ziemi. Niemniej raj z ewangelii Jezusa to nie miejsce na granicy wschodu i zachodu jak sugeruje teologia ortodoksyjnego Kościoła, ale najprawdopodobniej pewien stan ducha. Co zatem może łączyć irańskie wierzenia z rajskim ogrodem z księgi Genesis?
Otóż w starożytności, na co chce szczególnie zwrócić uwagę (wśród osób szukających prawd duchowych), dosyć sporą popularnością cieszyły się tzw. medytacyjne gaje, które przerodziły się we współczesne klasztorne ogrody. Całkiem realnym jest, że Eden jest częścią składową starożytnej tradycji tego rodzaju miejsc, gdzie nawiązywano mistyczną łączność z Bogiem. Aby to jednak bardziej uwypuklić musimy sięgnąć do hebrajskiego tłumaczenia księgi Genesis, gdzie możemy znaleźć znamienne słowa pomijane przez współczesnych chrześcijan, a mianowicie: ... strumień źródlany tryskał z wnętrza ziemi, zraszając ziemię chmurą wodną ...(Gen. 2.6) Szczegół ten jest na tyle istotny na ile pozwala wyprowadzić prawdziwą etymologię słowa Eden.
Tak więc źródło, czy też strumień źródlany zwie się Ed, a przeto Raj oznacza wtedy "ogród przy źródle", bądź "ogród położony w krainie źródła" - źródło tryskało z wnętrza ziemi. Warto tutaj zwrócić uwagę, że według tego samego scheamtu wyprowadza się etymologię słowa El (Bóg), jako źródła lub Ojca panteonu bóstw kananejskich. Ziemia zaś to po hebrajsku Admi, z niej to i wody źródlanej ulepił "Jahweh" (demiurg gnostycyzmu) człowieka. Jeśli nie damy zwieść się fabularno - mitycznej wykładni tej opowieści, to zauważymy, że każde słowo formułujące tę opowieść odnosi się do elementu transcendentnego.
Mamy więc ogród, strumień źródlany, ziemię, wodę tryskającą ze źródła, tchnienie życia itd. Każde z tych słów ma swoje hieroglificzne znaczenie, gdzie Ed-źródło to nic innego jak łono rodzące człowieka. Tak więc idąc tym tropem zrozumiemy, że ziemia jest ciałem człowieka - Admi, woda tryskająca ze źródła - energią życia, a nawet życiem samym w sobie - vis vitalis, czyli tchnieniem. Dopiero teraz staje się oczywiste dlaczego Jezus umieścił Łazarza w "łonie Abrahama". Abraham jest w tym przypadku symbolem praczłowieka Adama (gnostycki Adamas), protoplasty wszystkich ludzi (zob. łuk 16. 19-31).
Innymi słowy pójść do raju (wypowiedź Jezusa na krzyżu) to nic innego jak "powrócić do źródła życia", tudzież dotrzeć do źródła nieśmiertelności. Oto dlaczego m.in. Jezus nazywał się Ben-Adam (Syn Człowieczy). Był tym który celebrował mistyczny kontakt ze źródłem, a przez to był nieśmiertelny. Na uwagę zasługuje fakt, że zdaniem gnostyków Raj był elementem misterium, w którego centrum znajdował się dramat upadku stworzenia i jego powrót do stanu <chodzenia z Bogiem>. Jezus stan ten urzeczywistnił w sobie i na tej podstawie doświadczenie Raju może stać się udziałem każdego człowieka. Ludzie, którzy celebrują tego rodzaju misteria zdaniem gnostyków nazywają sie <pneumatykami>, czyli ludzmi, którzy wznieśli swoją świadomosć na wyżyny duchowe. Dokonuje się to poprzez proces transformacji, podczas którego rozniecony zostaje płomień sikry bożej, która jest umieszczona w każdym z nas. Wynika to m.in. z poglądów jakie szerzyły się wśród sekt gnostycznych, a szczególnie wśród sympatyków Walentyna.
Autor. gnostyk.pl
Jeśli uważasz ten artykuł za wartościowy to polub go na Facebooku, Tweetuj lub udostępnij na innych stronach.
- Kliknięć: 258